Duchowość sióstr świętej Jadwigi kształtuje się na podstawie charyzmatu Ojca Założyciela – ks. Roberta Spiske, Reguły św. Augustyna i Konstytucji Zgromadzenia. Przez konsekrację zakonną (czyli ślubowanie rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa) oraz życie według Reguły św. Augustyna, siostry odpowiadają na wezwanie Boże, by żyć dla Boga i Jego dzieła, a przez to gorliwie oddawać się służbie potrzebującym. W myśl Konstytucji życie religijne kształtowane jest w duchu Matki Jezusa Chrystusa, która w swym pokornym oddaniu jest przykładem służby.

         Główną myślą Reguły św. Augustyna jest miłość - fundament i ideał życia. W Konstytucji Zgromadzenia czytamy, że życie wspólne w jadwiżańskich wspólnotach, powinno kształtować się na wzór pierwotnego Kościoła, gdzie wierni stanowili jedno serce i jedną duszę w Bogu (Dz 4, 32).

          Siostry swym życiem świadczą o Kościele jako wspólnocie Chrystusa i wierzących - na wzór Trójcy Świętej. Aby urzeczywistnienie tego ideału było możliwe, konieczne jest głębokie życie wewnętrzne, ugruntowane na łasce sakramentalnej oraz modlitwie wspólnotowej i indywidualnej. Uwrażliwienie na działanie Ducha Świętego, dopomaga siostrom w miłości siostrzanej realizować charyzmat Zgromadzenia, którym jest chrześcijańskie wychowanie dzieci i młodzieży oraz ofiarna służba wszędzie tam, gdzie wzywa Chrystus obecny w bliźnich.

          Główną patronką Zgromadzenia jest, obok Niepokalanej Bogarodzicy Maryi, święta Jadwiga, księżna Śląska. Jadwiżanki starają się naśladować swoją Patronkę w bezkompromisowym przyjmowaniu i pełnieniu woli Bożej, w gotowości płacenia każdej ceny za wzrost miłości Boga, w umiłowaniu Najświętszego Sakramentu, chętnym Pisma Świętego, w praktykowaniu modlitwy i ascezy, w dążeniu do pokoju.  Św. Jadwiga, która służyła wszystkim potrzebującym, zwłaszcza biednym, chorym, ubogim i więźniom, jako patronka Zgromadzenia stanowi wspaniały wzór do naśladowania dla wszystkich sióstr. Siostry św. Jadwigi codziennie uciekają się pod jej opiekę, starając się tak jak ona służyć wszystkim w ofiarnej miłości.

             Aby we wspólnocie zakonnej  można było kształtować prawdziwą jedność z Bogiem i ludźmi, potrzebne jest głębokie życie modlitwy. Wspaniałym wzorem modlitwy jest Ojciec Założyciel – ks. Robert Spiske. Był on człowiekiem „wielkiej modlitwy”. W komentarzu do Konstytucji czytamy: "Aaby praca charytatywna mogła być siostrom drogą da zjednoczenia z Bogiem, musi się ona zespolić z życiem modlitwy stać się nieustanną modlitwą. W ten sposób prace nasze uświęcamy przez nadanie im dobrej intencji, a trudy ofiarujemy dla dobra Kościoła".